Blog

Roos:

Bloed, zweet en tranen en veel geduld ….

maar ik heb mijn vrolijke, energieke, speelse Roos weer terug mét een gaaf huidje, zonder oorontstekingen!

Hoi Lucia, 

Eindelijk dan bij deze het verhaal van Roos. 

Ik heb een heel aantal foto’s voor je bijgevoegd, mocht je dat er bij willen doen. 

Ik vind het zelf heel leuk om het verschil in de foto’s te zien. Ze zijn namelijk in chronologische volgorde. De blik in haar ogen veranderd namelijk gedurende de foto’s. Ze gaat van een erg zielig hondje naar weer een ondeugender hondje en gelukkig hondje. 

Groetjes Florieke

In juli 2018 ben ik voor het eerst met Roos (kruising Maltezer Poedel) naar Lucia bij Bentcomad (toen nog in) Putten geweest. Op dit moment was Roos denk ik al bijna 2 jaar ziekjes. Ze had erg veel last van haar oortjes die telkens ontstoken waren, jeuk aan haar bekje en haar pootjes. Veel bezoekjes aan de dierenarts zijn hier aan vooraf gegaan. Telkens met alleen de mededeling dat ze een allergische reactie had, waarschijnlijk op voeding. Het advies om hypoallergene voeding van de Royal Canin te proberen. Daarnaast kreeg ze verschillende zalfjes voor zowel haar oren als pootjes/bekje. Dit alles hielp helaas niets en het leek zelfs alleen maar erger te worden. Tot op een gegeven moment bloedende oren, kale oren, een kaal bekje, kale en dikke pootjes. Waarvoor ze alleen maar meer medicatie (voornamelijk met prednison) kreeg. Het nam het wel iets weg, maar was slechts een tijdelijke oplossing. Het probleem werd namelijk niet opgelost, alleen de symptomen enigszins.

Toen ik dit zat was en de dierenarts ook aangaf verder niets te kunnen, ben ik verder gaan zoeken. Zelf ben ik in het verleden goed geholpen met bioresonantie. Om deze reden ben ik gaan kijken of dit ook voor honden bestond en waar ik dit eventueel zou kunnen doen. Via internet heb ik Lucia gevonden en een afspraak gemaakt (ondanks dat dit voor mij 100 km rijden was).

In juli 2018 kreeg Roos haar eerste behandeling. Het bleek dat Roos een allergie had voor een conserveringsmiddel in haar (o zo goede en dure hypoallergene) brokken. Daarnaast speelden er nog meer allergieën en zaken die resulteerden in haar klachten. Ze zat in een vicieuze cirkel en ging steeds verder achteruit. Hiervoor kreeg ze behandelingen bij Lucia. Ze leek de behandeling zelf erg prettig te vinden, ging precies op het matje liggen en vooral met de plekken waar ze ook zichtbaar last van had. Lucia waarschuwde mij direct dat het waarschijnlijk een lange weg zou worden omdat er zoveel medicatie is gebruikt en ik geduld moest hebben, maar dat ze Roos zeker kon helpen.

Direct na haar eerste behandeling was ik erg positief en hoopvol, want ik zag direct een veel vrolijker en energieker hondje. Haar oortjes leken ook iets minder te worden. Om de paar weken ging ik met Roos terug voor een behandeling. Met zeer wisselende resultaten. Met wisselend bedoel ik dat het op het ene moment erg goed met Roos kon gaan en het andere moment ook weer een stuk slechter. Haar pootjes bleven erg dik en rood en haar oortjes gingen nog steeds geregeld ontsteken, maar je zag ook dat er van alles gebeurde en veranderde. Geregeld contact met Lucia opgenomen om tussen de behandelingen door advies te vragen en wat te doen. Deze reacties kwamen omdat alle afvalstoffen er uit kwamen die zo lang onderdrukt waren geweest door de medicatie. De afvalstoffen kwamen wel los maar konden niet goed worden afgevoerd.

Om dit te ondersteunen gingen haar pootjes geregeld in een badje met dode zeezout en droeg ze babysokjes om haar pootjes niet kapot te kunnen bijten. Amandelolie met teatree in haar oortjes om te proberen de ontstekingen weg te krijgen. Ik moest ook nog af en toe met haar naar de dierenarts, omdat dan de oortjes toch ontstoken waren en bleven. Dat kwam volgens Lucia omdat het immuunsysteem eerst de vitale organen (darmen/nieren/lever) op orde moet krijgen, de huid en oren komen dan op de 2^e plaats.

Ik vond het lastig dat de gezondheid van Roos zo schommelde en het niet zo snel als ik zou willen het gewenste resultaat behaalde. Lucia had al gewaarschuwd dat het een tijdje kon duren en ik door moest zetten en dit heb ik ook gedaan. We gingen 1, soms 2 x per maand naar Lucia. Na zo’n 8 tot 10 maanden zat er steeds langer tussen de oorontstekingen, kreeg ze weer haar op plekken waar tijden geen haar meer had gezeten en werden haar pootjes minder dik. Dit alles was wat je goed zag aan het uiterlijk van Roos.

De grootste verandering was toch wel hoe vrolijk, energiek en speels ze weer werd. Ze wilde steeds weer langer wandelen, meer spelen en kreeg weer haar welbekende ‘’gekke vijf minuten’’. Buiten dat werd ze ook liever naar mensen die ze niet (goed) kende. Roos was altijd erg bang voor mensen die ze niet (goed) kende en was erg schuw. Dit alles werd steeds minder en het was alsof ik opnieuw een jong hondje had.

Kortom heeft het flink wat bloed, zweet en tranen gekost, maar vooral ook geduld. Een aantal keren heb ik het willen opgeven, maar ik ben erg blij dat ik doorgezet heb. Roos blijft wel gevoelig voor een aantal dingen, voornamelijk de entingen bij de dierenarts. Jaarlijks ga ik hierna nog weer naar Lucia, om een terugval te voorkomen. Hopelijk mag ze op deze manier een erg gelukkig en oud hondje worden.